Beter leren schrijven 2 (start: 14 juli) *CLOSED*
De link waar jullie telkens welkom zijn, is: https://zoom.us/j/97629557580
(op 14 juli, 28 juli en... View more
Huiswerk Rudie_les 2 _Tekst
-
Huiswerk Rudie_les 2 _Tekst
Mijn leven in een penseel streek.
Mijn leven begon in een verbouwde treinwagon tot woning, midden tussen weilanden maar naast de boerderij van mijn moeder haar ouders. Als driejarige verhuisden we naar het dorp. Het gezin waarin ik opgroeide met twee broers was gemoedelijk. Mijn eerste baan was in een zorginstelling en paste bij mij. Ik had een hartsvriendin, een vriendengroepje en voelde me sterk. In mijn privéleven kreeg ik te maken met nare manipulaties, het bleek een voorbode voor wat nog komen zou.
Ik kreeg een lieve vriend waar ik goed mee kon praten, hij had wel wat nare trekjes maar dat weet ik aan zijn jeugd. We zouden het samen best redden en ik nam me voor om op te passen dat hij niet hetzelfde zou doen als zijn vader. We kregen drie kinderen, twee meisjes Noor en Elise en een jongetje Jordy. De eerste jaren waren fijn met hier en daar wat gebeurtenissen die ik niet kon plaatsen en waar ik moeite mee had.
Tijdens mijn huwelijk zei ik wel eens geïrriteerd: ‘je maakt steeds omdraaiingen in je verhaal. Of je bent net als een papegaai, je herhaald wat ik eerder gezegd heb. Het lijkt wel alsof ik meer van jou hou dan jij van mij.’ Het leek soms een bodemloze put, wat ik ook zei of deed. Eén keer bevestigde hij mijn uitgesproken vermoeden toen ik zei dat als hij kritiek kreeg, het leek alsof hij in gedachten al om zich heen sloeg.
Ik las een artikel dat een situatie beschreef waarvan ik dacht dat dat het kon zijn in ons huwelijk. Ik liet het Enzo lezen zodat we het erover konden hebben. Hij bukte zich over het artikel wat op de tafel lag en kijkt mij dan aan met glazige ogen. Ik vraag ‘denk je ook dat dit het is waar we steeds tegen aan lopen?’
Maar hij zegt niets, kijkt me alleen aan.
‘Wat denk jij?’ vraag ik nogmaals, opnieuw geen reactie.
Ik zucht, dit ken ik. Meer reactie zou ik niet krijgen.
Later las ik een artikel van Mjon over de stille behandeling. Zo was het bij ons niet, het was rustiger geworden. Toch bleven de woorden ‘Stille behandeling’, in mijn hoofd zitten.
Met mij ging het niet zo goed meer, ik kreeg kanker. Werd geopereerd en tien jaren bleef het goed gaan. Inmiddels dacht ik aan scheiden. Enzo was veel weg, dus ik kon nog door totdat de kinderen volwassen waren. Daarna volgden jaren die bizar slecht waren.
Na mijn scheiding dacht ik vrij te zijn van narcisten, om daarna te merken dat ik weer een narcist ontwaarde in mijn baan op een hoge positie. Ik voelde me verbijsterd. Maar begreep ook dat het naïef van me was dat ik ze niet meer tegen zou komen en zette mijn studie over het narcisme voort. Leerde dat het beter was, zeker als empathisch mens, indien mogelijk om met ze om te gaan als een grijze steen of muis. Confronteren maakte me een vijand van ze.
Log in to reply.