Beter leren schrijven 2 (start: 14 juli) *CLOSED*
De link waar jullie telkens welkom zijn, is: https://zoom.us/j/97629557580
(op 14 juli, 28 juli en... View more
Organisator:
- Organized by
-
-
Gerda BLS3 les3
-
Gerda BLS3 les3
=== mijn opdracht is pauzes in het gesprek schrijven ====
Snel heeft Floris zich in het toilet ontdaan van zijn Australische uniform, nu hij weer in het Nederlandse uniform gestoken is, voelt hij zich iets beter opgewassen tegen het aanstaande gesprek. Hij is nerveus, hoe zal de generaal hem behandelen? Hij heeft de kazerne in Medan zonder toestemming verlaten. Wat als de generaal hem als deserteur bestempelt, dan wacht hem mogelijk de doodstraf.
Hij klopt op de deur. ‘Binnen’, zegt een stem. Hij haalt diep adem en doet de deur van het kantoor open.
Achter het grote houten bureau zit een kalende man met een bril. Generaal Wedzinga die bekend staat als rechtvaardig man. Floris salueert en hoopt dat dat de man in een milde bui is.
De generaal kijkt op van zijn rapport. ‘De Boer?’
‘Ja generaal’
‘Dat was een gewaagde zet van u om van Sumatra naar Java te reizen. Hoe had u nu zelf verwacht dat de zaken zouden gaan?’
Floris blijft de man recht aankijken. ‘Zover heb ik niet gedacht generaal.’
‘Dat is nogal achterlijk, vindt u zelf niet de Boer.’
Hij staat nog steeds stijf voor de inmiddels gesloten deur. Wat moet hij daarop antwoorden? ‘U heeft gelijk generaal. Ik kon alleen aan mijn gezin denken.’
Wedzinga is van zijn stoel opgestaan en leunt met zijn handen op het bureau, waardoor hij iets vooroverbuigt. Zijn bulderende stem doet zijn bijnaam “het kanon” eer aan. ‘U denkt dat u gewoon alle bevelen in de wind kunt slaan en op eigen houtje kunt handelen. Wie van ons wil er niet naar zijn familie? Denkt u soms dat u de enige bent?’ De generaal ijsbeert achter zijn bureau.
De spieren van Floris’ armen die gespannen langs zijn lichaam hangen voelen pijnlijk. Hij weet niet goed wat er van hem verwacht wordt en besluit niet te reageren op deze schijnbaar retorische vragen.
Wedzinga kijkt hem een paar seconden stilzwijgend aan. Floris heeft moeite de gemoedstoestand van de man de peilen.
‘U begrijpt dat wat u heeft gedaan gelijk staat aan desertie? Op desertie in oorlogstijd staat de doodstraf.’
Floris slikt moeizaam, dus toch. ‘Mag iets voor mijn eigen verweer naar voren brengen generaal?’
Wedzinga knikt ogenschijnlijk vermoeid. Het is duidelijk dat hij niet weet wat hij met de situatie aan moet.
‘Ik heb me vrijwillig bij u gemeld. Tijdens mijn vijfjarig krijgsgevangenschap heb ik mijn vrienden zien sterven. Hoe kan ik niet op zoek gaan naar mijn vrouw en dochter? Als u mij de doodstraf oplegt, is mijn laatste wens dat u hen veiligstelt. Doe met mij wat u wenst maar red mijn gezin.’
Floris en de generaal kijken elkaar aan. Een poosje is er niets anders te horen dan de geluiden van het exercitieterrein, een marslied en bevelen. Dan gaat de generaal rechtop staan. ‘Oké, u gaat allereerst de cel in om uw daden te overpeinzen. Ik zal u niet executeren, het is ten slotte geen oorlog meer en we hebben iedereen nodig die er is. Maar laat ik duidelijk zijn, nog een fout van u en ik zal me bedenken.’
Floris voelt de spanning wegebben. ‘Dank u generaal.’
Wedzinga roept een paar soldaten die Floris naar buiten flankeren. ‘Deze man naar de cel begeleiden heren.’
Kees had nog zo gezegd dat hij zich niet in de cel moest laten gooien.
-
7 Replies
-
Vijf jaar moet drie jaar in gevangenschap zijn.
ik denk wel dat Sylvia de enige is die dat door zou hebben. 🙂
-
Oh ja, mijn opdracht is pauzes in het gesprek schrijven.
-
-
Snel heeft Floris zich in het toilet ontdaan van zijn Australische uniform. Nu hij weer in het Nederlandse uniform gestoken is, voelt hij zich iets beter opgewassen tegen het aanstaande gesprek. Hij is nerveus, hoe zal de generaal hem behandelen? Hij heeft de kazerne in Medan zonder toestemming verlaten. Wat als de generaal hem als deserteur bestempelt, dan wacht hem mogelijk de doodstraf.
Hij klopt op de deur. ‘Binnen,’ zegt een stem. Hij haalt diep adem en doet de deur van het kantoor open.
Achter het houten bureau zit een kalende man met een bril. Generaal Wedzinga die bekend staat als rechtvaardig man. Floris salueert en hoopt dat dat de man in een milde bui is.
De generaal kijkt op van zijn rapport. ‘De Boer?’
‘Ja generaal.’
‘Dat was een gewaagde zet van u om van Sumatra naar Java te reizen. Hoe had u nu zelf verwacht dat de zaken zouden gaan?’
Floris blijft de man recht aankijken. ‘Zover heb ik niet gedacht generaal.’
‘Dat is nogal achterlijk, vindt u zelf niet De Boer.’
Hij staat nog steeds stijf voor de inmiddels gesloten deur. Wat moet hij daarop antwoorden? ‘U heeft gelijk generaal. Ik kon alleen aan mijn gezin denken.’
Wedzinga is van zijn stoel opgestaan en leunt met zijn handen op het bureau, waardoor hij iets vooroverbuigt en in zijn oor zegt: ‘U denkt dat u gewoon alle bevelen in de wind kunt slaan en op eigen houtje kunt handelen. Wie van ons wil er niet naar zijn familie? Denkt u soms dat u de enige bent?’ De generaal ijsbeert achter zijn bureau.
De spieren van Floris’ armen die gespannen langs zijn lichaam hangen voelen pijnlijk. Hij weet niet goed wat er van hem verwacht wordt en besluit niet te reageren op deze schijnbaar retorische vragen.
Wedzinga gaat zitten en kijkt hem een paar seconden stilzwijgend aan. Floris heeft moeite de gemoedstoestand van de man de peilen.
‘U begrijpt dat wat u heeft gedaan gelijk staat aan desertie? Op desertie in oorlogstijd staat de doodstraf.’ Hij pakt pen papier om een notitie te maken.
Floris slikt moeizaam. ‘Mag iets voor mijn eigen verweer naar voren brengen generaal?’
Wedzinga knikt ogenschijnlijk verveeld. Het is duidelijk dat hij niet weet wat hij met de situatie aan moet.
‘Ik heb me vrijwillig bij u gemeld. Tijdens mijn driejarig krijgsgevangenschap heb ik mijn vrienden zien sterven. Hoe kan ik niet op zoek gaan naar mijn vrouw en dochter? Als u mij de doodstraf oplegt, is mijn laatste wens dat u hen veiligstelt. Doe met mij wat u wenst maar red mijn gezin.’
Floris en de generaal kijken elkaar aan. Een poosje is er niets anders te horen dan de geluiden van het exercitieterrein, een marslied en bevelen. Dan gaat de generaal staan en loopt naar hem toe. Vlak voor zijn neus staat hij nu. ‘Oké, maar u gaat allereerst de cel in om uw daden te overpeinzen. Ik zal u niet executeren, het is tenslotte geen oorlog meer en we hebben iedereen nodig die er is. Maar laat ik duidelijk zijn, nog een fout van u en ik zal me bedenken.’
‘Dank u generaal.’
Wedzinga roept een paar soldaten die Floris naar buiten flankeren. ‘Deze man naar de cel begeleiden heren.’
-
Hola Gerda, hierbij de video met de feedback. Goed gedaan! Het leest makkelijk, een paar opmerkingen heb ik voor je (natuurlijk) – zie: https://www.loom.com/share/525b2971519c49f783e23c9267bc6573?sid=8b2d0b72-5ee1-45a5-a62f-464a034b9f66
We zien elkaar niet vrijdag. Dankjewel dat je meedeed, ik wens je veel inspiratie en schrijfzin en we zien elkaar in november onder de Spaanse zon!
-
Hallo Gerda,
Het blijft een spannend verhaal! Leuk! Paar kleine dingen:
– Rechtvaardige man -> ik zou zeggen ‘een rechtvaardige man’
– 2x ‘dat’ in de volgende zin.
– En je zou hier ‘de man’ kunnen vervangen door hij om niet 3 zinnen achter elkaar het over ‘de man’ te hebben.
– Ik bleef even happeren bij ‘de inmiddels gesloten deur’. -> Het roept bij mij vragen op die helemaal niet relevant zijn. Het lijkt bijv alsof iemand anders dan de deur heeft dichtgedaan omdat nergens staat dat Floris dat heeft gedaan. En waarom de nadruk er opleggen met het woord ‘inmiddels’? waarom niet alleen ‘de deur’?
– Floris vraagt om iets in te mogen brengen voor eigen verweer. Maar wat hij vervolgens zegt komt op mij niet echt als verweer over. Vooral de ‘als ik dan toch dood ga, zorg dan voor ze.’ Komt voor mij niet als verweer over maar overgave dat het nou eenmaal zo is.
Groeten Brigit
-
Lieve Gerda,
Wat leuk, en door die ‘pauzes’ in de dialoog ben je ook weer nog kleiner gaan schrijven en zit ik als lezer nog meer in het moment mee te kijken, als een film.
Een aantal puntjes:
– ‘Snel heeft Floris zich in het toilet ontdaan van zijn Australische uniform’ -> Dit slaat waarschijnlijk terug op wat er aan dit stuk voorafgaat, maar in deze tekst zou ik het weglaten, want het leidt de lezer af van wat er komen gaat. Ik zit me nog af te vragen waarom dat Australische uniform, terwijl dat verder in dit verhaal niet beantwoord gaat worden.
– ‘het aanstaande gesprek’ -> Hier heb ik het gevoel dat Floris een gesprek heeft aangevraagd, maar later heb ik meer de indruk dat het een verhoor is, nadat hij opgepakt is ofzo. Zou je het met een paar woorden kunnen aanduiden waarom hij dit ‘gesprek’ in gaat hier?
– ‘Generaal Wedzinga die bekend staat…’ -> Mooier: ‘Generaal W staat bekend als…’
– ‘Hoe had u nu zelf verwacht …. vindt u zelf’ -> Goed weergegeven, die typerende manier van ondervragen van de generaal
– ‘Zijn bulderende stem doet zijn bijnaam “het kanon” eer aan’ -> Wat een leuk detail!
– ‘De generaal ijsbeert’ -> Maar hij stond nog met zijn handen op het bureau geleund 😉 Beter: ‘De generaal rijst zich op en begint te ijsberen’ ofzoiets
– ‘Wedzinga kijkt hem een paar seconden stilzwijgend aan’ -> Tijdens het ijsberen? Of ‘Wedzinga stopt in zijn bewegingen en kijkt hem…’
– ‘ogenschijnlijk vermoeid. Het is duidelijk dat’ -> Hm, het is mij als lezer niet helemaal duidelijk, maar misschien kun je ervan maken ‘Het lijkt Floris duidelijk dat…’ of ‘Floris denkt dat …’
– ‘niets anders te horen dan de geluiden van’ -> Geeft mooi de ‘stilte’ in de dialoog aan
– ‘Kees had nog zo gezegd dat hij zich niet in de cel moest laten gooien’ – > Deze zin vind ik wat verwarrend. Wie is Kees? Zou hij liever willen dat Floris de doodstraf kreeg?
Dankjewel, gezellig weer met je te werken en wie weet tot een snelle volgende keer!
Bx
-
Dag Gerda,
Geweldig hoe jij de sfeer in het leger weergeeft. Prachtig dialoog in een goed beschreven spannende sfeer.
Je opdracht is zeer goed gelukt.
Ik kan niets negatiefs opmerken.
Met vriendelijke groeten,
Christiane
Log in to reply.