Beter leren schrijven 2 (start: 14 juli) *CLOSED*
De link waar jullie telkens welkom zijn, is: https://zoom.us/j/97629557580
(op 14 juli, 28 juli en... View more
Organisator:
- Organized by
-
-
Huiswerk les 3_Nicole
-
Huiswerk les 3_Nicole
Je hebt mij gevraagd extra te letten op: Alles wat niet nodig is eruit halen. Heeft mijn verhaal dit nodig?
‘Denk je dat hij dit overleeft?’ Josephine zet een beker thee voor mij neer en gaat tegenover mij zitten in een tuinstoel. De laagstaande aprilzon valt op haar grijze haren, die nu bijna wit oplichten. Haar twee konijnen lopen los over het terras.
Ik vind het fijn om nu bij mijn tante te zijn, haar blik voelt vertrouwd. ‘Ik weet het niet.’ Mijn vader sliep rustig toen ik een uur geleden bij hem was, kort opende hij zijn ogen en hadden we oogcontact, maar ik denk niet dat hij mij herkende met die mondkap en haarmuts op. ‘Het is wachten op de uitslag van de coronatest’ zeg ik terwijl ik naar beneden buig om een konijn te aaien dat aan mijn broekspijp snuffelt.
‘Je zal wel geschrokken zijn.’
‘Ja’. Ik ga rechtop zitten en kijk haar aan. ‘Het is nog geen jaar geleden dat mijn moeder overleed.’
Na een korte stilte vraagt ze: ‘Hoe is het verder met je?’
Even twijfel ik, ik heb het nog aan niemand verteld. Tranen prikken in mijn ogen. ‘Niet zo goed, als ik heel eerlijk ben.’
‘Is het iets op je werk?’
Wat ga ik hier op antwoorden? Ik weet het eigenlijk ook niet zo goed. ‘Misschien wel.’ Ik vertel over het project waar ik tegenop zie en dat ik al een tijd geen voldoening meer uit mijn werk haal. Ik staar naar de theebeker die ik tussen mijn handen heb geklemd, de warmte geeft mij moed om verder te vertellen. Dan kijk ik haar aan. ‘Misschien heeft het ook nog wel te maken met mijn moeder.’ Om haar vragende blik te beantwoorden, voeg ik toe: ‘Ik ben steeds zo moe en ik moet al huilen als ik een rouwauto zie rijden.’
‘En dan nu misschien je vader…’
Ik slik mijn tranen weg en voel mijn adem hoog in mijn borst. Ik neem een slok thee en probeer om te schakelen naar mijn hoofd. ‘Ja, en ergens verwachten we dat ook wel, hij is al acht jaar dementerend.’ Ik denk aan de rolstoel waarin hij de hele dag ligt, hij kan helemaal niets meer.
‘Heb je hier al met iemand over gesproken? Dat het niet meer gaat?’
‘Nee.’ Ik zucht, gelukkig zijn mijn tranen weg. ‘Alleen Bas weet dat ik heel moe ben.’ Ik moet er niet aan denken om het aan iemand anders te vertellen, dan stort ik misschien wel in. ‘Ik moet wel doorgaan voor mijn gezin. De jongens kunnen ook niet zonder mij.’
‘Net als na het overlijden van je moeder.’
‘Ja, wat kon ik anders? Het was bovendien een goede afleiding.’
‘Het is niet niks, Nicole. Ik vind je sterk hoe je je staande hebt weten te houden.’
Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Toch zou ik soms wensen dat ik niet zo sterk was. Dan zou ik om hulp kunnen vragen en eindelijk kunnen uitrusten. Ik zucht en het besef dringt tot mij door. Het gaat zo echt niet langer, ik moet op zoek naar een oplossing.
-
6 Replies
-
Mooi Nicole, zoals je het geschreven hebt lijkt het alsof ik erbij sta. Je conclusie aan het eind is heel herkenbaar, zeker bij mensen die willen doorzetten. Je kunt altijd wel iets weer anders schrijven maar ik heb geen andere feedback hierover dan dit: mooi geschreven!
-
Ik denk dat dit een pittig stukje voor je was om te schrijven. Knap gedaan. Ik vond twee dingetjes:
Ik vind het fijn om nu bij mijn // volgens mij kan nu er tussenuit
‘Het is wachten op de uitslag van de coronatest’ zeg ik // tegen wie? je tante of vader? Misschien een nieuwe alinea of verduidelijken met bv / Ik kijk tante aan. ‘Het is wachten…’
-
Hoi Nicole, hierbij mijn feedback. Wat heb je dit stuk ‘schoon’ en netjes geschreven, complimenten! Geen ruis, geen bijzaken. Natuurlijk enkele aan- en opmerkingen en die hoor je in de video. https://www.loom.com/share/b921a7498e314686878b85864aaf7371?sid=40d6cbd4-d812-497f-89f1-70e97536c180
-
Het moet natuurlijk deze link zijn: https://www.loom.com/share/353ed9ac966040bdbea4e0284751aedc
-
-
Hallo Nicole,
mooie tekst heb je geschreven, over een heel gevoelig moment. De beginzin trekt je meteen in het verhaal. De zon die grijze haren wit maakt en de loslopende konijnen zijn sfeervol.
De beginzin van de tweede alinea kan korter (krachtiger): Mijn tante kijkt me liefdevol aan. (bijv.)
‘Ja. Ik ga…. haar aan.’ kan weg.
‘Na een korte stilte vraagt ze’ kan je vervangen door; ‘Stilte.’ en dan die vraag Hoe is ….
‘Wat ga ik hierop antwoorden?’ geeft de twijfel al weer die je uitlegt in het zinnetje daarna. Dus dat kan weg.
‘Ja ergens verwachten we … dementerend’, deze zin kan ook korter: “Wat wil je, na acht jaar dementie.’ (bijv.)
Wat de dialoog betreft, de een (je tante) is geinteresseerd in de ander (jij) en dat levert geen dubbelzinnigheid of schuring op.
hartelijke groet, Door
-
Dag Nicole,
Je hebt moeilijke gevoelens prachtig beschreven en dat zelfs in de vorm van een dialoog.
Geen commentaar verder. Heel mooi!
Met vriendelijke groeten,
Christiane
Log in to reply.