Beter leren schrijven 2 (start: 14 juli) *CLOSED*
De link waar jullie telkens welkom zijn, is: https://zoom.us/j/97629557580
(op 14 juli, 28 juli en... View more
Organisator:
- Organized by
-
-
Huiswerk les 1_Nicole
-
Huiswerk les 1_Nicole
Op de laatste zaterdag van maart sta ik op een kruispunt, onderweg om mijn biologische oma te leren kennen. Het kruispunt is bijna leeg, toch staat het verkeerslicht op rood. Ik voel de koele lederen bekleding van mijn autostuur onder mijn handen, mijn blik gericht op het verkeerslicht, wachtend op groen. In mijn rechter ooghoek zie ik de bomen door een windvlaag heen en weer zwiepen. Ik kijk door de zijruit en zie hoe de berm geel, roze, paars en wit kleurt. Na de felle regenbui van daarnet, hebben de krokussen en hyacinten zich weer opgericht naar de zon. Het licht dat in de regendruppels reflecteert, brengt de kleuren nog meer tot leven.
Dan springt het verkeerslicht op groen, mijn gedachten zijn direct terug in de auto. Ik richt mijn blik naar voren, geef gas, schakel, en even later rij ik Emmen uit. Een lang recht stuk op een bijna lege provinciale weg ligt voor mij. De zon glinstert op het natte donkergrijze wegdek. Aan de linkerkant van de weg schijnt de zon, aan de rechterkant schuiven donkere wolken mijn richting op. Even later vallen de eerste druppels op mijn voorruit. Tegelijkertijd streelt de warmte van de zon mijn linkerwang. Ik tuur naar buiten op zoek naar een regenboog en zie haar laag boven de akkers hangen. Wat zal vandaag mij brengen? Regen, zon of allebei? Ik weet: voor een regenboog zal ik mij kwetsbaar moeten opstellen. Ik voel een lichte spanning in mijn onderbuik.
Ik denk aan wat ik vanmorgen las over familie-opstellingen, dat het erom gaat dat ieder lid van het systeem daadwerkelijk wordt ingesloten. Dan pas kan de levensenergie weer gaan stromen. Ik denk aan mijn biologische oma, ik weet bijna niets van haar. We hadden één foto van haar, die stond jarenlang zonder lijst op de witte buffetkast in onze woonkamer. Een vrouw met lang blond haar, met een slag erin, haar blauwe ogen keken vlak. Mijn moeder kreeg de foto van haar halfzus, hun moeder was toen al overleden. Ik was een jaar of tien. Net zo plots als mijn moeders halfzus in ons leven kwam, verdween ze ook weer.
Ik schrik van de rode auto die mij plots inhaalt en klem mijn handen stevig om mijn stuur. Ik adem diep in en uit en voel mijn handen losser worden. Dan draai ik de volumeknop van de radio omlaag tot ik het gepraat niet meer hoor. Rust. Wat weet ik eigenlijk van mijn biologische oma? Diezelfde tante vertelde ons dat ze psychiatrisch ziek was en alcoholist. Zou mijn moeder meer geweten hebben? Ik kan het nu niet meer vragen. Ze sprak er nooit over. Wat maakt het uit, ik had toch gewoon een oma? Het is niet dat ik iets gemist heb, toch? De regen klettert nu tegen de voorruit, de ruitenwissers gaan steeds harder heen en weer. Ik voel tranen branden in mijn ogen. Ik zucht nog eens diep en recht dan mijn rug. Dit is de afslag, over 3 minuten ben ik er.
-
6 Replies
-
Hoi Nicole, toen ik voor het eerst met familieopstellingen te maken kreeg wist ik niet wat voor magisch ik per ongeluk ontdekte. Heel wat jaren verder, ben ik zo blij voor iedereen die de magie ervan ontdekt en ik hoop dat het jou ook heel veel goeds heeft gebracht.
Over klein schrijven, ik heb een lange video voor je opgenomen. Ik zie je prachtige beschrijvingen geven maar merkte soms ook een struikeling. Dat ik niet helemaal met je meeging. Ook gebruik je dikwijls dezelfde woorden, nu is dat niet erg als je dat in eerste instantie doet maar vooral een leuke oefening om bij het redigeren van je tekst daar goed op te letten en dan opzoek te gaan naar andere manieren om dit te zeggen (omschrijven, synoniemen gebruiken, weglaten enz.)
De videofeedback voor jou vind je hier https://www.loom.com/share/35f7f300565648319e2ea6d3d8d65de2?sid=5aec9cb5-a532-4e1f-8387-6448acb2329d
Tot in de volgende les! Fijne avond, Brenda
—-
Op de laatste zaterdag van maart sta ik op een kruispunt, niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk. Ik ben namelijk onderweg met de auto naar een familieopstellingsdag om mijn biologische oma te leren kennen. Ik voel de koele lederen bekleding van mijn autostuur onder mijn handen, mijn blik gericht op het verkeerslicht, wachtend op groen. De berken zwiepen door een windvlaag heen en weer. Ik kijk door de zijruit en zie hoe de berm geel, roze, paars en wit kleurt. Na de felle regenbui van daarnet, hebben de krokussen en hyacinten zich weer opgericht naar het licht dat in de regendruppels reflecteert, brengt de kleuren nog meer tot leven.
Dan springt het licht op groen. Ik richt mijn blik naar voren, geef gas, schakel, en even later rij ik Emmen uit. Een lang recht stuk op een bijna lege provinciale weg ligt voor mij, het natte donkergrijze wegdek glinstert. Links van mij schijnt de zon, rechts schuiven donkere wolken mijn richting op. Even later vallen de eerste druppels op mijn voorruit. Tegelijkertijd streelt de warmte van de zon mijn wang. Ik tuur naar buiten op zoek naar een regenboog en zie haar laag boven de akkers hangen. Wat zal vandaag mij brengen? Ik zal mij kwetsbaar moeten opstellen en voel een lichte spanning in mijn onderbuik.
Vanmorgen las ik over familieopstellingen, dat het erom gaat dat ieder lid van het systeem daadwerkelijk wordt ingesloten. Dan pas kan de levensenergie weer gaan stromen. Van mijn biologische oma weet ik weet bijna niets, behalve dat we één foto van haar hadden, die jarenlang zonder lijst op de witte buffetkast stond in onze woonkamer. Een vrouw met lang blond haar, met een slag erin, haar blauwe ogen keken vlak. Mijn moeder kreeg de foto van haar halfzus, hun moeder was toen al overleden. Ik was een jaar of tien.
Ik schrik van de rode auto die mij plots inhaalt en klem mijn handen stevig om mijn stuur. Ik adem diep in en uit en voel mijn handen losser worden. Dan draai ik de volumeknop van de radio omlaag tot ik het gepraat niet meer hoor. Rust. De halfzus van mijn moeder heeft ons verteld dat ze psychiatrisch ziek was en alcoholist. Zou mijn moeder meer geweten hebben? Ik kan het nu niet meer vragen. Ze sprak er nooit over, en nu is ze er niet meer. Wat maakt het uit, ik had toch gewoon een oma? Het is niet dat ik iets gemist heb, toch? De regen klettert inmiddels tegen de voorruit, de ruitenwissers gaan steeds harder heen en weer. Ik voel tranen branden in mijn ogen, zucht nog eens diep en recht dan mijn rug. Dit is de afslag, over drie minuten ben ik er.
-
Hallo Nicole,
je beschrijft een moment dat spannend is voor jou, dat je je oma gaat ontmoeten. En je probeert dat met de symboliek van het weer kracht bij te zetten. Dat is mooi, maar je kunt er effectiever en nauwkeuriger mee omgaan.
Je noemt je oma je ‘biologische’ oma, maar dat hoef je naar mijn idee niet steeds te herhalen, dat weet de lezer wel na één keer.
Je kunt ook nog meer kracht aan de tekst geven door wat korter te zijn. Bv: Ik voel de lederen bekleding etc…. => Het lederen stuur kleeft aan mijn handen.
of: ‘Dan springt het verkeerslicht op groen, Mijn gedachten zijn terug in de auto’ => Ja, groen! (dan heb je alles in een). Het is maar een suggestie.
groet, Door
-
Hee Nicole,
Mooi hoe je je gedachten en herinneringen verwerkt hebt in deze scene in de auto, en veel kleine details hebt ingebracht.
In tegenstelling tot Brenda, vrees ik dat vele lezers niet zullen weten wat een familie-opstelling is en zullen zij (net als ik) wellicht denken dat je je biologische oma zelf in levende lijve gaat ontmoeten. (Dat is niet zo toch?) Misschien vind je het onnodig, maar ik zou toch overwegen om even voor de leken uit te leggen dat het een acteur/ander is die je oma zal ‘spelen’ (Jij kan dit vast in betere woorden uitleggen ;))
Een paar andere kleine dingen die me opvielen (en Brenda niet al genoemd heeft):
– “weer zwiepen. Ik kijk door…”: Ik neem aan dat je getriggered wordt door wat je uit je ooghoek zag en daarom je hoofd draait en door het zijraam kijkt. Dit kun je volgens mij nog kleiner schrijven 😉
– “vallen de eerste druppels”: Het had toch al eerder geregend? Beter zou zijn ‘vallen nieuwe druppels’ ofzo.
– “Ik voel een lichte spanning”: Dit komt wat zwak over. Wat is een ‘lichte’ spanning voor jou? Hoe voelt het precies? Kun je het met iets vergelijken? Of anders gewoon ‘ik voel een spanning’ kan ook.
– “daadwerkelijk wordt ingesloten”: Ik snap niet wat dit betekent. Kun je het meer uitleggen of wil je het met opzet vaag houden voor de lezer, omdat het voor jou zelf op dat moment ook nog onduidelijk is? Misschien kom je er in het volgende hoofdstuk van je boek op terug en wordt alles duidelijk 🙂
– ” Mijn moeder…..hun moeder was toen al overleden”: Ik moest even denken hier, hoe de familie in elkaar zit. Moeders, zussen en halfzussen. Hun moeder was dus je biologische oma? Ik had op dit moment pas door dat je haar dus niet persoonlijk zou ontmoeten.
– “de rode auto die mij plots inhaalt”: Wat mij betreft kan zowel ‘rode’ als ‘plots’ weg, dat voegt niet veel toe. Je kan het kort houden, dat geeft de schrik reactie meer nadruk.
– “voel mijn handen losser worden”: Beter: ‘voel mijn handen ontspannen’
– “ik had toch gewoon een oma?”: Tja, sorry, nu ben ik je weer even kwijt. Wie is die oma dan? Toch die biologische, al was ze ziek enzo? Of de moeder van je vader? En was die oma ‘gewoon’? Het maakt me wel heel nieuwsgierig als lezer 😉
– “voel tranen branden”: Dit komt wat onverwacht. Waarom tranen? Verdriet? Over je oma, je moeder? Of van diezelfde spanning die je eerder in je buik voelde, over de familie-opstelling? Kun je hier wat mee?
Hopelijk kun je er wat mee.
Dankjewel,
Babs
-
Je geeft je gevoel mooi weer Nicole. Brenda heeft eigenlijk alles al gezegd. Ik zou zeker de tekst gebruiken zoals zij die voor de eerste alinea heeft neergezet.
Links van mij schijnt de zon, rechts schuiven donkere wolken mijn richting op. // Dit is een beetje veel
De zon glinstert op het natte donkergrijze wegdek. Aan de linkerkant van de weg schijnt de zon, aan de rechterkant schuiven donkere wolken mijn richting op. // Mooi, maar te lang // Links schijnt de zon, rechts schuiven donkere wolken mijn richting op
Even later vallen de eerste druppels op mijn voorruit. // Het begint weer te regenen, de eerste druppels zijn zichtbaar op mijn voorruit.
Een vrouw met lang blond haar, met een slag erin // golvend blond haar
Mijn moeder kreeg de foto van haar halfzus, hun moeder was toen al overleden. // Dit volg ik niet helemaal
Ik schrik van de rode auto die mij plots inhaalt // Ik schrik van een rode auto die mij plots inhaalt
Ik voel mijn handen losser worden // gekke bewoording. Mijn handen ontspannen
Ik hoop dat wanneer je de sessie beschrijft, uitlegt wat een familieopstelling eigenlijk inhoud. Het is mooi dat je het zo opbouwt en dan uitlegt dat het niet echt je moeder kan zijn, omdat zij er niet meer is.
-
Dag Nicole,
mooi hoe je de inzet van ‘je op een kruispunt bevinden’ bij aanvang van het verhaal neerzet. Je bent op weg naar een familieopstelling en de verwachting en spanning hierover is voelbaar voor mij. Ik ben bekend met familieopstellingen en ken de kracht ervan, ben ook benieuwd wat het zal brengen. Ik zag ook alle vier de thema’s voorbijkomen en mooi hoe je in en uit de herinnering schrijft. Brenda heeft de tekst al doorgeplozen en om niet in herhaling te vallen heb ik daar verder niet veel aan toe te voegen. Dat de radio aanstond wist ik niet maar echt storend vond ik dit niet. Alleen gaat dat dan zo van ‘ oh, stond de radio aan dan?’
met hartelijke groet van Sylvia
-
Beste Nicole,
Wat mooi, is het eerste wat in me opkomt. Verder heb ik tranen in mijn ogen. Je hebt het zo ontroerend beschreven. Mooier en beter zou niet kunnen. Fantastisch mooi klein geschreven. Ik kom helemaal binnen in je gevoelens. In je kleinschrijven kan ik groot denken. Ik kan me je levensverhaal reeds goed voorstellen. Heel goed, ik kan je niet vertellen hoe ik anders zou geschreven hebben. Proficiat en ik zou zeggen, ga zo door. Ik wil graag meer van je lezen.
Met vriendelijke groeten,
Christiane
Log in to reply.