Beter leren schrijven 2 (start: 14 juli) *CLOSED*
De link waar jullie telkens welkom zijn, is: https://zoom.us/j/97629557580
(op 14 juli, 28 juli en... View more
Organisator:
- Organized by
-
-
Huiswerk les 1_ Brigit
-
Huiswerk les 1_ Brigit
Re-integreren
Alsof er iets walgelijks voor me ligt, draait mijn hoofd zich plots om. Voor me op het bureau ligt een projectplan om te lezen, maar mijn ogen en hoofd willen niet meer. Nog een uur en dan zit mijn eerste re-integratie week erop. Met mijn rechterhand masseer ik mijn rechterslaap. Mijn rechteroog knijpt af en toe dicht terwijl ik met links doorga met lezen.
Al snel dwalen mijn ogen weer rond in het kantoor. Het is zo klein, dat de deur achter mij alleen open kan als de bureaustoel volledig onder het bureau staat. Ze hadden me een plek in de kantoortuin aangewezen maar dat kan ik nog niet aan. De TL buizen, het gepraat, mensen die rondlopen, ik had me niet gerealiseerd dat er zoveel prikkels op kantoor zijn.
Ik zet mijn ellenbogen op het bureau en laat mijn gezicht in mijn handen rusten voor ik verder lees. Waar was ik gebleven? Eerder vandaag was ik aan het begin van het projectplan begonnen. Pas halverwege pagina twee realiseerde ik me dat ik dat woensdag al gelezen had.
Het gepiep van de wekker van mijn telefoon haalt me uit mijn gedachten. Ik druk op de knop ‘uitzetten’ en zoek naar de mindfulness app. Terwijl ik oortjes in doe, kies ik een vijftien minuten durende bodyscan. Voorzichtig kijk ik door het raam rechts van mij. Ik zie mijn nieuwe collega’s op hun computer werken of aan de telefoon zitten. Ik heb hun namen ergens opgeschreven. Hopelijk lukt het volgende week om echt kennis te maken. Nu waren die praatjes nog te veel. Wat zullen ze wel niet denken als ze me hier steeds met mijn ogen dicht zien zitten? Ik draai de stoel met de rugleuning naar het raam, druk op de play knop en sluit mijn ogen. Het gaat, steeds twintig minuten geconcentreerd werken en dan pauze. Houd ik mezelf voor.
Een zachte stem vraagt me rustig te ademen. Als ik mijn aandacht naar mijn voeten moet brengen verzet ik ze automatisch zodat ze steviger op de grond staan. De drie keer drie uur werken zit er bijna op. Volgende week drie keer vier. Het moet gewoon lukken. Mijn gedachten dwalen verder af naar de gesprekken met de bedrijfsarts.
Als ik de stem weer opmerk, hoor ik: ‘Verplaats nu je aandacht naar je heupen. En laat je volgende inademing helemaal tot in je bekken komen.’
Mijn ademhaling haalt niet eens mijn middenrif, zo gespannen ben ik. Mijn handen vinden hun weg naar mijn voorhoofd en ogen om te masseren. Af en toe lukt het om bij de instructies te blijven voordat mijn aandacht weer afdwaalt. Toch lijken mijn ogen en hoofd iets minder gespannen na de oefening. Aan het gevoel dat ik op zee dein ben ik zo gewend dat het me niet eens meer opvalt. Ik leg de oortjes weg, zet de wekker op mijn telefoon op twintig minuten en met nieuwe moed begin ik met twee ogen te lezen.
-
12 Replies
-
Lieve Brigit,
Het klein schrijven is je goed gelukt, vind ik. De omgeving zie ik helemaal voor me; het kleine, benauwde kamertje met uitzicht op het kantoorlandschap. Je gebruikt veel beschrijvingen van je eigen bewegingen (een combinatie van actie en lichaamstaal), waardoor ik als lezer de spanning en het ongemak aanvoel. Verder deel je ook je gedachten, zonder dat het overdreven of gemaakt overkomt – en dat mag je wat mij betreft nog meer aandikken. Laat het maar net zo warrig en getressed en pijnlijk overkomen bij de lezer als bij jou zelf.
Natuurlijk heb ik ook een aantal vragen/suggesties en wat dingen die me specifiek opvielen:
– “iets walgelijks”: Je zou ook meteen met een metafoor binnen kunnen vallen, dat zou het wellicht nog sterker en interessanter maken. Beschrijf dat walgelijke ‘iets’ eens? Wat vind jij/je hoofdpersoon even walgelijk als dit rapport/project plan nu ineens aanvoelt?
– “draait mijn hoofd zich plots om”: Ik neem aan dat je je hoofd wegdraait, van dat walgelijke weg, of kijk je juist in schok ineens die kant op, om het beter te kunnen zien?
– “om te lezen”: Dit kan volgens mij wel weg.
– “ogen en hoofd willen…”: In plaats van weer ‘hoofd’ te gebruiken, kun je iets anders schrijven? Ogen en ‘hersenen’?
– “mijn rechterhand masseer ik mijn rechterslaap. Mijn rechteroog”: Dat is wel heel veel nadruk op ‘rechter’. Als lezer geeft me dat het vermoeden dat er iets mis is met juist de rechterkant van je hoofd/lijf. Klopt dat?
– “terwijl ik met links doorga met lezen”: Als je eerder je hoofd van het rapport weggedraaid had, zou je nu eerst nog even kunnen toevoegen dat je toch maar weer terug naar het papier kijkt, al is het maar met een oog. Dan klopt het beeld beter 😉
– “maar dat kan ik nog niet aan… ik had me niet gerealiseerd”: Heb je het wel eerst geprobeerd, eerder in de week misschien, om in die kantoortuin te zitten of ‘vermoed’ je alleen maar dat je prikkels daar niet aan kan? Je zou eventueel een herinnering op kunnen halen om het duidelijk te maken waar dit gevoel vandaan komt?
– “laat mijn gezicht in mijn handen rusten”: Geeft een mooi typerend beeld.
– “dat woensdag al gelezen had”: Later in het verhaal snap ik dat het nu waarschijnlijk vrijdag is en dat je misschien alleen op maandag, woensdag en vrijdag werkt, maar hier komt het een beetje plompverloren over. Je kan ook schrijven ‘al eerder gelezen had’ ofzo. Verder zou ik het hier ook interessant vinden hoe je je eigenlijk voelt (boos, verdrietig, moedeloos, gestressed, ongeinteresseerd?) over deze ontdekking, om de reden aan te geven om het uberhaupt te noemen/beseffen. Je kan hier best meer gedachten toevoegen, vooral omdat even later het gepiep je uit die gedachten haalt.
– “gepiep van de wekker”: Het kan zijn dat dit in het Nederlands natuurlijk klinkt ;), maar ik zou er persoonlijk geloof ik ‘gepiep van het alarm’ van maken, omdat je niet gewekt hoeft te worden nu.
– “Terwijl ik oortjes in doe, kies ik”: Doe je dit echt tegelijk? Dat actieve multi-tasken ineens vind ik niet echt bij je beschreven toestand passen. Toch?
– “Wat zullen ze wel niet denken”: Ach gos, zo herkenbaar, in alle ellende maak je je zelfs nog druk om wat anderen zullen vinden. Mooi beschreven, je voelt gewoon mee.
– “verzet ik ze automatisch”: Ook zo’n typische, herkenbare reactie, leuk.
– “gedachten dwalen verder af naar de gesprekken met de bedrijfsarts. Als ik de stem weer opmerk”: Hier verwachtte ik dat je de lezer mee zou nemen in die gedachten en dacht dus in eerste instantie dat die ‘stem’ die van de bedrijfsarts was.
-“haalt niet eens mijn middenrif”: Ha ha, fijn dat je toch nog een beetje om jezelf kan lachen.
-“gevoel dat ik op zee dein”: Mooi.
-“met twee ogen”: Maakt het verhaal fijn rond.
Ik hoop dat je er wat aan hebt 🙂
Dankjewel,
Babs
-
Dankjewel voor de uitgebreide feedback! Hier kan ik absoluut wat mee.
(en ja, rechts is mijn probleem-oog dus vandaar dat ik dat zo duidelijk benoem.)
-
-
Brigit
Ik kan je verhaal heel goed volgen en voel met je mee.
Ook ik had een flinke burn-out te pakken en kon niets meer lezen. De zinnen en letters zag ik voorbijkomen maar niets van betekenis drong tot me door.
Ik heb weinig aan te merken op je tekst, misschien opdat ik het herkende en het bij mij lande.
Goed beschreven.
Groetjes, Rudie
-
Hallo Rudie, Dankjewel voor je feedback. Mooi dat het herkenbaar is. Ik heb vaker gehoord dat mensen met een burn-out zich herkennen in de overprikkelings- en concentratieproblemen. Dus goed om de bevestiging te krijgen dat zoals ik het beschrijf ook die herkenning oproept.
Bij mij is de oorzaak (en behandeling) wel anders. Ik heb te maken met hersenletsel op het gebied van visuele verwerking en het creëren (en daarmee dus ook praten) van woorden.
Groeten Brigit
-
-
Oeps, kwam zo terug in mijn burn-out herinneringen dat ik niet op klein schrijven lette.
Rudie
-
Hallo Rudie, het is mooi om je compassie en herkenning te zien bij het verhaal van Brigit maar ik wil je aanmoedigen en van harte uitnodigen om naar het schrijven te kijken van Brigit.
Er staan een paar mooie voorbeelden van je medecursisten hier (Gerda & Babs).
Je mag rustig drie keer reageren in een discussie als je eerst de herkenning ‘kwijt wilt’ en het je daarna lukt om in te zoomen op het schrijven.
De reden dat ik je hiertoe extra uitnodig is goedbedoeld. Het is niet dat er in deze cursus geen ruimte is voor compassie richting elkaar, maar het gaat hier ten eerste over beter leren schrijven. Feedback geven
– maakt je alerter richting je eigen teksten
– zorgt ervoor dat je medecursist door jouw ogen haar eigen tekst nog eens leest en daardoor dingen terugkrijgt die ze zelf nog niet zag
Superwaardevol dus, feedback!
Ik wens ons er bakken van zodat we samen kunnen groeien.
Heb een mooie dag! Brenda
-
-
Leuk stukje Brigit. Ik begrijp uit het verhaal dat het je eerste werkweek is. Klopt dat? Ik denk dat veel mensen je begrijpen als je het over teveel prikkels hebt. Van mij had het klein schrijven wel iets meer gemogen, ik zie dit alleen maar terug in het stukje over het kantoor.
Een paar opmerkingen.
Alsof er iets walgelijks voor me ligt, draait mijn hoofd zich plots om. // dit vind ik een gekke zin/binnenkomer.
Met mijn rechterhand masseer ik mijn rechterslaap. // Mijn rechteroog knijpt af en toe dicht terwijl ik met links doorga met lezen. Ik masseer mijn slaap, in de hoop wat verlichting te brengen.
Pas halverwege pagina twee realiseerde ik me dat ik dat woensdag al gelezen had. // wat is het vandaag?
Nu waren die praatjes /me / nog te veel.
Het gaat, steeds twintig minuten geconcentreerd werken en dan pauze, houd ik mezelf voor
De drie keer drie uur werken zit er bijna op. // Deze week werk ik drie dagen van ieder drie uur. (je moet er vanuitgaande dat je de lezer bij de hand moet nemen.)
Mijn ademhaling haalt niet eens mijn middenrif, zo gespannen ben ik. // leuk om dit zo terug te pakken.
met nieuwe moed// vernieuwde moed.
Ik hoop dat je er iets mee kunt.
Lieve groet
-
Hallo Gerda, dank voor de feedback! Ik zie er zelf wel wat meer klein schrijven in maar ik begrijp, ook nav feedback van Brenda dat er nog een deel mist/het meer kan. En ik kan zeker wat met je tips/suggesties.
Groeten Brigit
-
-
Hallo Brigit, dankjewel voor je tekst, dat ten eerste! Ben heel benieuwd hoe je het vond om te kleinschrijven (bij deze een nieuw werkwoord)!
Alles zit erin, herinneringen, omschrijving LLL (heel mooi gedaan, dat benauwde kamertje) en acties. Ik mis op sommige punten nog wat lichaamstaal omdat die in de acties verwerkt waren. Kijk hiervoor nog eens af bij Van Dis en laat het je inspireren.
Je openingszin is scherp, de zin erna zou ik omschrijven, bijvoorbeeld zo:
Alsof er iets walgelijks voor mij op het bureau ligt. Een projectplan om te lezen, maar mijn ogen en hoofd willen niet meer.
In de video hoor je mijn verdere feedback. Tot bij de volgende les Brigit!
https://www.loom.com/share/61e75afcfeaa48cdb209f8f4325d586d?sid=ef729419-ba85-4888-b8a8-d82f09c3be34
—
Re-integreren
Alsof er iets walgelijks voor mij op het bureau ligt. Een projectplan om te lezen, maar mijn ogen en hoofd willen niet meer. Nog een uur en dan zit mijn eerste re-integratie week erop. Met mijn rechterhand masseer ik mijn rechterslaap. Mijn rechteroog knijpt af en toe dicht terwijl ik met links doorga met lezen.
Ik kijk rond in het kantoor. Het is hier zo klein, dat de deur achter mij alleen open kan als de bureaustoel volledig onder het bureau staat. Ze hadden me een plek in de kantoortuin aangewezen, maar dat kan ik nog niet aan. De TL buizen, het gepraat, mensen die rondlopen, ik had me niet gerealiseerd dat er zoveel prikkels op kantoor zijn.
Ik zet mijn ellenbogen op het bureau en laat mijn gezicht in mijn handen rusten voor ik verder lees. Waar was ik gebleven? Eerder vandaag was ik aan het begin van het projectplan begonnen. Ik ben halverwege pagina twee, maar heb ik dit stuk woensdag niet al gelezen?
Het gepiep van de wekker van mijn telefoon haalt me uit mijn gedachten. Ik druk op de knop ‘uitzetten’ en zoek naar de mindfulness app. Terwijl ik oortjes in doe, kies ik een vijftien minuten durende bodyscan. Voorzichtig kijk ik door het raam van mij. Ik zie mijn nieuwe collega’s op hun computer werken of aan de telefoon zitten. Ik heb hun namen ergens opgeschreven. Hopelijk lukt het volgende week om echt kennis te maken. Nu zijn die praatjes nog te veel. Wat zullen ze wel niet denken als ze me hier steeds met mijn ogen dicht zien zitten? Ik draai de stoel naar het raam, druk op de play knop en sluit mijn ogen. Het gaat, steeds twintig minuten geconcentreerd werken en dan pauze. Houd ik mezelf voor.
De zachte stem van de app vraagt me rustig te ademen. Als ik mijn aandacht naar mijn voeten moet brengen, verzet ik ze automatisch zodat ze steviger op de grond staan. De drie keer drie uur werken zit er bijna op. Volgende week drie keer vier. Het moet gewoon lukken. Mijn gedachten dwalen verder af naar de gesprekken met de bedrijfsarts. Als hij zegt dat ik dit moet kunnen dan zal dat wel toch? Hij zal het wel weten.
‘Verplaats nu je aandacht naar je heupen. En laat je volgende inademing helemaal tot in je bekken komen.’ Mijn ademhaling haalt niet eens mijn middenrif, zo gespannen ben ik. Ik begin weer mijn voorhoofd en ogen te masseren. Af en toe lukt het om bij de instructies te blijven voordat mijn aandacht weer afdwaalt. Meestal lijken mijn ogen en hoofd iets minder gespannen na de oefening. Aan het gevoel dat ik op zee dein ben ik zo gewend dat het me niet eens meer opvalt. Ik leg de oortjes weg, zet de wekker op mijn telefoon op twintig minuten en met nieuwe moed begin ik met twee ogen te lezen.
-
Hallo Brenda, dankjewel! Ik kan hier absoluut weer wat mee.
1 vraag: Qua je aanvulling m.b.t. de bedrijfsarts, je refereert daarmee neem ik aan naar het gesprek wat ik beschrijven had in BLS1. Gelukkig heeft mijn zus uiteindelijk de bedrijfsarts kunnen overtuigen om me eerst te laten revalideren. Dus deze start van mijn re-integratie is al 5 maanden (en met absoluut verbetering) nadat de bedrijfsarts dacht dat ik wel weer kon werken. In mijn boek komen die tussen stappen natuurlijk wel en weet de lezer dus precies welke gesprekken hebben plaats gevonden. Is het dan nog steeds nodig om iets daarover hier weer te schrijven als ik hier terug denk aan die gesprekken?
Groeten Brigit
-
Nee dat hoeft niet, maar bij een kort stukje UIT je boek kan het dus soms een vraag losmaken bij mij en je medecursisten. Ik snap dat het straks in de context van je hele verhaal komt te staan, daar doe je dat dus sowieso niet – het telkens herhalen hoever je bent – maar het kan hier (voor het huiswerk) fijn zijn om een aanvulling te geven.
Hoeft niet, mag wel, zoiets 🙂
-
-
-
dag Brigit, excuses voor mijn late reactie maar ik had inlogproblemen, is nu verholpen…hier mijn feedback;
Ik voel de beklemming en ‘dat-er-echt-niets-meer-bij-kan’ in je beschrijving van je gedachten en de werkomgeving, het benauwde krappe kantoor waarin je zit. Echt heel mooi gedaan. De eerste zin met ” draait mijn hoofd zich om” bracht mij direct in verwarring, want wat zie of lees je dan, of niet, is geschrapt in het herschreven stuk waardoor ik nu wel direct word meegenomen in je verhaal. Ik zie je handelingen en je lichaamstaal (voor mij voelt het alsof je door stroop waadt)
dit was het, met groet van Sylvia
Log in to reply.