Hallo Gerda,

Absoluut klein geschreven en ondanks dat het maar een kort moment is voor een verhaal boeiend en spannend om te lezen. Ik volg precies waar hij is, wat hij denkt en kan met hem mee voelen om zo in het kantoortje stiekem te zoeken.

Wel merk ik dat er veel vragen in mij opkomen. Voor mij iets te veel. Zoals: waar heeft hij die slaapzak vandaan? Waarom wil hij de aandacht niet op zich vestigen? Waarom is hij onderweg?

Later ook vraag ik me af hoe hij kan doen alsof hij erbij hoort? Hij lijkt me niet een soldaat anders zou hij niet alleen op pad zijn en zich onder een vrachtwagen verstoppen, denk ik. Dus hoe kan hij dan niet opvallen tussen soldaten? En hoe weet hij waar het kantoor is?

Ik neem aan dat dit onderdeel is van je boek. En deze vragen in het grotere geheel duidelijk zijn maar voor als kort losstaand verhaal laat het mij wel met wat te veel vragen achter.

Een paar specifiekere punten.

– Ik zou het logischer vinden als een nieuwe alinea start bij ‘het is vroeg in de ochtend..’ dan bij ‘hij moet het sleuteltje..’ omdat ‘hij moet het sleuteltje..’ past volledig als vervolg van zijn plan wat hij ’s nachts bedenkt. Daarna is het wachten of slapen en dan nieuwe alinea later dus in de tijd met: ‘het is vroeg in..’

– Van de zin over ‘vroeger op slot en tijden zijn veranderd’ begrijp ik niet goed waarom die er staat. En leidt voor mij wat af van de spanning dat hij daar net stiekem naar binnenglipt.

– Ik weet niet wat een mess is. En hoe kan hij weten dat de officier daar is?

– Mooi beeld aan het eind, zittend op dat bankje, hoofd neer en zichzelf oppeppen.

Misschien kan je er wat mee,

Groeten Brigit