Hallo Sylvia, wauw! Dankjewel voor je tekst en dat ik je mocht lezen. Kleinschrijven is voor jou nog helemaal nieuw en wat heb je alle aspecten goed laten zien! Herinneringen, acties, de omgeving (LLL). Soms schiet je met je details uit de bocht maar dat geeft voor nu in deze leerfase helemaal niets! Het is juist prachtig om te zien hoe jij aan het oefenen bent hiermee en ik weet zeker dat jij heel binnenkort de balans gaat voelen waar ik het in de video over heb!

https://www.loom.com/share/fe9748238d87445f97a91c4ad9901318?sid=2370f89b-f238-4fad-8641-218e2744d866

Tot in de les, heb een fijne dag! Brenda

—-

Ochtendmoment

Vanuit mijn slaapkamer loop ik op blote voeten over de rode tegels in de gang, die koel aanvoelen. Beneden zijn de luiken al dicht om de hitte buiten te sluiten. In de eetkamer staat de tafel gedekt met een gevuld broodmandje, koffiepot en een waterkan. Als ik de deur open om in de tuin verse munt te plukken voor in mijn thee, stroomt het zonlicht direct gulzig naar binnen.

De vrouw die hier iedere dag het ontbijt verzorgt komt uit de keuken gelopen en na de goedemorgen-groet vraagt ze of ik deze ochtend een gekookt ei bij het ontbijt wil. Het antwoord op deze vraag luistert heel nauw. Na een week verblijf in dit oude landhuis op een berg in Toscane, weet zij inmiddels dat ik een ‘6 minuten ei’ wil. Naargelang de grootte van het ei moet dit echter naar boven of naar beneden bijgesteld worden. De buitenkant van de dooier heb ik graag iets stevig maar niet hardgekookt en de binnenkant moet niet helemaal vloeibaar maar smeuïg zijn.

Aan de keukentafel krijg ik mijn ei geserveerd. Het is altijd weer spannend wat er onder het kapje zit. Snot eieren lust ik niet. Omdat ik niet wilde dat de ontbijtmevrouw mij zou inschatten als een verwend nest heb ik met haar mijn verhaal gedeeld, van lang, lang geleden toen ik nog een meisje van zes, zeven jaar oud was en bij mijn tante logeerde.

Zij en haar man hadden acht kinderen en woonden in een klein huis in Amsterdam. Mijn moeder drukte mij op het hart dat ik altijd alles moest opeten want ze hadden het niet breed dus ik moest dankbaar zijn voor alles wat ik voorgeschoteld kreeg. Op een zondag zat ik aan formicatafel in hun kleine keuken. Ik was alleen met mijn tante en voor mijn neus in een eierdopje een gekookt ei met het kapje er al af. Ik kon zien dat het een snot ei was want het eiwit is dan doorzichtig en slijmerig. Ik wist dat ik niet van tafel kon voordat ik het had opgegeten. Ik bleef maar naar het ei turen dat steeds groter en groter werd. Het volgende moment opende ik mijn ogen en lag ik op de keukenvloer. Nieuwsgierige neefjes en nichtjes, een bezorgde tante en boze oom over mij heen gebogen. Ik bleek met mijn voorhoofd in het gekookte snot-ei gevallen te zijn. Nadat ik deze belevenis op een geschikt moment met de ontbijtmevrouw gedeeld had hoefde ik haar niets meer uit te leggen. Ook vandaag zet ik mijn lepeltje in een perfect gekookt ei.