Lieve Door, wat gaat dit toch vloeiend bij je, het kleinschrijven! Ook hoe je ontvouwend alles je verhaal in brengt, heel knap en mooi gedaan. Een aantal aandachtspuntjes maar ze zijn zeer beperkt.

Je feedbackvideo staat hier: https://www.loom.com/share/d61a9e8ed8f446d39c41e9fdfaf24177?sid=4adc2e8d-90e5-46a6-94b9-11720001bd44

Tot in de les, adios, Brenda

WOONBOOT DE GROOTE BEER

‘Geen olie, en nu ook nog geen water!’ Verwoed geef ik nog een flinke draai aan de kraan, maar geen druppel. Eén blik uit het keukenraam: ja, een glazen vlies ligt golfloos en gedwee over de hele breedte van de Rijn. En mijn braaksel nog in de gootsteen. ‘Juul!’ Hij wordt wakker. Hij heeft geen greintje last van zwangerschap. Maar hij gaat aan de slag, hakt een wak, haalt een putsemmertje water, en ik zet een volle ketel op het vuur. De zure kotslucht mengt zich met de waterdamp. Juul stapt naar buiten en met toewijding giet hij het kookhete water over de leiding. Zwijgend herhalen we dit een keer of vijf. Tenslotte raakt de kraan aan de praat. Met de olie is het anders gesteld. De Haagweg is ongekend stil. Er rijdt geen enkele auto over het asfalt. Schuld van de Arabieren. Ze boycotten ons omdat wij Nederland pro Israël zijn. Daarom heeft Den Uyl de autoloze zondag verzonnen en moet Juul vandaag op de fiets naar ons nieuwe ‘echte’ huis in Oegstgeest. Om maten op te nemen. En onze eerstelinge ligt weer te huilen in haar wiegje met roze stippen. Ze is al acht maanden.

Een jaartje geleden lag ik nog languit in bad in een hotelletje vlak naast het British Museum. Engelsen hebben een strenge voorkeur voor badkuipen boven douches. Waterstil lag ik uit te rusten van mijn onderzoeksdag in de bibliotheek. Ik zette mijn glaasje appelsap even op mijn bolle buik, die boven het water uit kwam. Plots ontstonden er golfjes en het glaasje kukelde om. Wouw, een rake schop, bebie! Die schoppen waren niet te stoppen. Tussen de rijmende regels van de toneelteksten van Mira de Amescua door – in de originele zeventiende-eeuwse Spaanse edities! – troffen ze doel. Hallo, ben je daar, bebie? Maar ik moest nog wel mijn scriptie afronden. Mijn aandacht gedeeld door twee. En nu komt er nog een.

Nóg een? Ik hoor het ze op de vaksectie al zeggen! Alwéér zwanger? Mijn scriptie ligt afgerond te wachten op het officiële afstudeermoment. Ik stel dat steeds uit, anders raak ik mijn baan als student-assistent kwijt. Mijn prof kwam zelf met dit voorstel. Dat zal toch niet voor niets zijn, zeg ik bemoedigend tegen mijzelf. Maar toch droomde ik gisteren weer de zoveelste editie van de ontmaskering. Ik zat in de klas, zonder broek, zonder onderbroek. De schaamte trok diep door mijn hele lijf, maar mijn klasgenoten leken het niet te merken. De docent stelde mij een vraag over wat spiritus was. Dat zou ik toch moeten weten, dacht ik, mijn vader is directeur van de Gist en Spiritusfabriek, maar het antwoord stokte in mijn keel, alle ogen richtten zich op mij… Alwéér zwanger?

De gootsteen is weer schoon, en Juul doet zijn winterjas aan. Hij trekt z’n zeegroene bivakmuts over zijn hoofd. Zijn donkergroene ogen lijken wel zee. Met leren handschoenen aan, gewapend met een meetlint, fietst hij weg. Gehuil. Ja, bebie, ik kom eraan. Even je flesje opwarmen.