Lieve Gerda,

Wat fijn om weer van jou te lezen! Het is weer heerlijk spannend zonder te eng, gruwelijk en vreselijk te worden, typisch in jouw stijl.

Ik vind het mooi, kloppend en klein geschreven, vooral dat stuk waar Flores in het kantoor van de officier is. Het stuk ervoor, bij de vrachtwagen enzo, zie ik meer als een inleidend, vertellend stuk, om te verklaren waarom hij later in dat kantoor is.

Tussen de regels door, geef je ook goede achtergrond informatie en laat je Flores’ persoonlijkheid doorschemeren, zonder aan de spanning of de vaart van het verhaal af te doen. Heel mooi gedaan!

Wat details die me opvielen:

– “Die nacht slaapt hij”: Om de scene ‘kleiner’ te houden, zou je kunnen beginnen op het moment dat hij wakker wordt (en dan pas die moterfiets ziet). “Die ochtend wordt hij stijf en koud wakker. Hij heeft de nacht doorgebracht…” etc.

– “een bedje kunnen bemachtigen”: Waarom niet gewoon “bed” of desnoods “smal bed” of “een plek in een stapelbed”? Het klinkt wat kinderachtig zo, niet hoe een stoere soldaat zou denken, lijkt mij.

– “wilde de aandacht niet te veel op zichzelf vestigen”: Mooi, hier bouw je de spanning al op. De lezer gaat zich meteen afvragen waarom hij zich verschuilt, waar hij voor op de vlucht is, etc.

– “de laatste dertig kilometer af te leggen”: Weer een aanwijzing voor de lezer. Waar zou hij naar toe moeten/willen, wat is er toch aan de hand? 🙂

– “Het is vroeg…”: Ik zou hier een nieuwe alinea beginnen, zodat het niet uitmaakt dat je niet in detail beschreven hebt hoe Flores uit zijn slaapzak is geklommen, naar het gebouw is geslopen en zich achter de deur heeft verstopt (of je kan het geheel natuurlijk in klein verhalen ;)).

– “Het lukt Flores..”: Interessant dat dit pas de eerste keer is dat je zijn naam gebruikt. Tot dit punt, weet de lezer nog niet wie ‘hij’ is – en zit met die vele vragen. Je licht langzaam de sluier op.

– “Vroeger zaten de barakken…” en “in het kamp geleerd”: Geeft subtiel aan dat hij al wat ouder is en ervaring heeft, zonder af te leiden van het verhaal.

– “kijkt koningin Wilhelmina hem bestraffend aan”: Prachtige zin! En zo kunnen we de scene ook meteen in een tijdperk plaatsen (voor het geval dat we de rest van het boek nog niet kennen).

– “Hij kijkt de kamer rond. Nergens…”: Slim gedaan, zo kijken we als lezer mee door zijn ogen.

– “Dan schuift hij zachtjes een laatje open”: Voordat hij dit doet, zou ik Flores nog even de inhoud van het bakje uit zijn hand terug laten stoppen. Ook zou je wat mij betreft nog specifieker mogen zijn over welk laatje het gaat. “Het bovenste laatje van het bureau” bijvoorbeeld.

– “zijn hand door zijn haar”: Fijn, die lichaamstaal, ik zie het voor me.

– “Snel kamt hij”: Mooi poetisch vervolg op het met zijn vingers door zijn haar ‘kammen’. Was dat bewust?

– “doorzoekt hij alle plankjes”: Liever gewoon ‘planken’ of ‘schappen’ – en eventueel de breedte aangeven (‘er past precies een vel A4 papier/ een archiefmap/ een oude schoenendoos/ etc’ op.

– “ongezien de barak te verlaten”: Of ‘ongemerkt / onopvallend’?

Wat verfrissend dat het verhaal (nog) geen goede einde heeft. Het blijkt een hindernis die Flores sterker maakt – en dat de lezer meer sympathie voor hem heeft, met hem meeleeft en -voelt. <3

Dankjewel,

Babs