Hoi Christiane, dankjewel voor je tekst, wat kan heimwee toch vreselijk diep je ziel raken!

Complimenten voor het kleinschrijven, en je schrijfspurt in het algemeen! Deze oefening is ontzettend goed gelukt. Mijn feedback vind je via deze link: https://www.loom.com/share/85ead7bac5c44fe5ae20de12a128117d

Let op je lange zinnen, die zet je regelmatig in, daar is niet per se iets mis mee, maar het maakt het geheel lastiger lezen.

Tot in de les, en een heel fijne dag!

Brenda

—

Zonnestralen op het negentiende-eeuws paleis, dat net uit de steigers komt en helder van kleur is met balkons in barokstijl, waarop ik vanuit mijn appartement in Antwerpen kijk, weerkaatsen op de okergeel kleurige muren binnen in mijn appartement. Het lijkt alsof de zon bij mij binnen schijnt. Ik had het okergeel bewust gekozen toen ik daar twee jaar geleden ging wonen en angstig verwachtte dat ik daar op een gegeven moment alleen zou komen te wonen. In dat geval wilde ik een gouden warme kleur om me heen hebben.

‘Verkopen,’ zei Niels eergisteren in ons telefoongesprek waarin ik hem uitlegde dat de mede-eigenaren van mijn gebouw heel anders dachten dan ik betreft de algemene delen van ons gebouw. Niels zag onmiddellijk het dilemma. Ik schrok, zweeg en besefte op dat moment dat rust in mijn hart me meer waard is dan mooi wonen en begreep zijn advies.

Niels en ik woonden in Zuid-Frankrijk en hadden een tweede relatie en zijn tot mijn groot verdriet niet meer samen, maar we kunnen heel goed met elkaar bellen. Hij blijft mijn soulmate, en als ik ergens over in zit, kan ik nog altijd bij hem terecht. Hij begrijpt mij en kent mij als geen ander. Ik ben een kleine twee jaar geleden verhuisd en in Antwerpen gaan wonen omdat ik merkte dat Niels regelmatig in de war was en ik meende dat in geval de symptomen van dementie erger zouden worden, het beter was teneinde dichter bij zijn kinderen te zijn. Ik ben IN DEZE STAD geboren en getogen, maar al vijftig jaar weg.

Ik zit op mijn kanapé tussen de zonnestralen en bijt op mijn lippen. Dat Niels het over ‘verkopen’ had, brengt me in de war. Ik voel me thuis in mijn woonkamer in het goud, maar nog niet in mijn nieuwe sociaal leven. Mijn voet beweegt ongedurig op en neer terwijl ik naar de foto’s van mijn kinderen en kleinkinderen kijk en besef dat ik ze hier niet VAKER zie dan toen ik in Frankrijk woonde. Een tram passeert en Rex, mijn hond, komt aan mijn voeten liggen. Dat doet me terugdenken aan mijn wandelingen in Frankrijk met een groep van wel twintig vriendinnen en vijftien honden. IK GA MET MIJN HANDEN DOOR mijn haar, moet ik verkopen? Terwijl ik naar het balkon in barokstijl tegenover mij staar, denk ik terug aan onze tijd in Nice en hoe fijn dat Niels en ik het vonden om over de Place Messena te lopen. Dan maakt het idee om terug naar Zuid-Frankrijk te gaan, me blij. Terug naar huis, naar mijn onbezorgde leven en toch, als ik aan verhuizen denk, valt de moed me in de schoenen. Ik verlang naar een tas koffie en loop naar de vitrinekast om een tas te pakken. Tasse is Frans, ik denk in het Frans en begin te huilen. Heimwee. Dan draai ik me om en glimlach als ik naar mijn gouden woonkamer kijk.