Hoi Nicole, toen ik voor het eerst met familieopstellingen te maken kreeg wist ik niet wat voor magisch ik per ongeluk ontdekte. Heel wat jaren verder, ben ik zo blij voor iedereen die de magie ervan ontdekt en ik hoop dat het jou ook heel veel goeds heeft gebracht.

Over klein schrijven, ik heb een lange video voor je opgenomen. Ik zie je prachtige beschrijvingen geven maar merkte soms ook een struikeling. Dat ik niet helemaal met je meeging. Ook gebruik je dikwijls dezelfde woorden, nu is dat niet erg als je dat in eerste instantie doet maar vooral een leuke oefening om bij het redigeren van je tekst daar goed op te letten en dan opzoek te gaan naar andere manieren om dit te zeggen (omschrijven, synoniemen gebruiken, weglaten enz.)

De videofeedback voor jou vind je hier https://www.loom.com/share/35f7f300565648319e2ea6d3d8d65de2?sid=5aec9cb5-a532-4e1f-8387-6448acb2329d

Tot in de volgende les! Fijne avond, Brenda

—-

Op de laatste zaterdag van maart sta ik op een kruispunt, niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk. Ik ben namelijk onderweg met de auto naar een familieopstellingsdag om mijn biologische oma te leren kennen. Ik voel de koele lederen bekleding van mijn autostuur onder mijn handen, mijn blik gericht op het verkeerslicht, wachtend op groen. De berken zwiepen door een windvlaag heen en weer. Ik kijk door de zijruit en zie hoe de berm geel, roze, paars en wit kleurt. Na de felle regenbui van daarnet, hebben de krokussen en hyacinten zich weer opgericht naar het licht dat in de regendruppels reflecteert, brengt de kleuren nog meer tot leven.

Dan springt het licht op groen. Ik richt mijn blik naar voren, geef gas, schakel, en even later rij ik Emmen uit. Een lang recht stuk op een bijna lege provinciale weg ligt voor mij, het natte donkergrijze wegdek glinstert. Links van mij schijnt de zon, rechts schuiven donkere wolken mijn richting op. Even later vallen de eerste druppels op mijn voorruit. Tegelijkertijd streelt de warmte van de zon mijn wang. Ik tuur naar buiten op zoek naar een regenboog en zie haar laag boven de akkers hangen. Wat zal vandaag mij brengen? Ik zal mij kwetsbaar moeten opstellen en voel een lichte spanning in mijn onderbuik.

Vanmorgen las ik over familieopstellingen, dat het erom gaat dat ieder lid van het systeem daadwerkelijk wordt ingesloten. Dan pas kan de levensenergie weer gaan stromen. Van mijn biologische oma weet ik weet bijna niets, behalve dat we één foto van haar hadden, die jarenlang zonder lijst op de witte buffetkast stond in onze woonkamer. Een vrouw met lang blond haar, met een slag erin, haar blauwe ogen keken vlak. Mijn moeder kreeg de foto van haar halfzus, hun moeder was toen al overleden. Ik was een jaar of tien.

Ik schrik van de rode auto die mij plots inhaalt en klem mijn handen stevig om mijn stuur. Ik adem diep in en uit en voel mijn handen losser worden. Dan draai ik de volumeknop van de radio omlaag tot ik het gepraat niet meer hoor. Rust. De halfzus van mijn moeder heeft ons verteld dat ze psychiatrisch ziek was en alcoholist. Zou mijn moeder meer geweten hebben? Ik kan het nu niet meer vragen. Ze sprak er nooit over, en nu is ze er niet meer. Wat maakt het uit, ik had toch gewoon een oma? Het is niet dat ik iets gemist heb, toch? De regen klettert inmiddels tegen de voorruit, de ruitenwissers gaan steeds harder heen en weer. Ik voel tranen branden in mijn ogen, zucht nog eens diep en recht dan mijn rug. Dit is de afslag, over drie minuten ben ik er.