Beter leren schrijven 2 (start: 14 juli) *CLOSED*
De link waar jullie telkens welkom zijn, is: https://zoom.us/j/97629557580
(op 14 juli, 28 juli en... View more
Organisator:
- Organized by
-
-
huiswerk 1_Christiane
-
huiswerk 1_Christiane
Zonnestralen op het negentiende-eeuws paleis, dat net uit de steigers komt en helder van kleur is met balkons in barokstijl, waarop ik vanuit mijn appartement in Antwerpen kijk, weerkaatsen op de okergeel kleurige muren binnen in mijn appartement. Het lijkt alsof de zon bij mij binnen schijnt. Ik had het okergeel bewust gekozen toen ik daar twee jaar geleden ging wonen en angstig verwachtte dat ik daar op een gegeven moment alleen zou komen te wonen. In dat geval wilde ik een gouden warme kleur om me heen hebben.
‘Verkopen’ zei Niels eergisteren in ons telefoongesprek waarin ik hem uitlegde dat de mede-eigenaren van mijn gebouw heel anders dachten dan ik betreft de algemene delen van ons gebouw. We zaten duidelijk op een andere golflengte. Niels zag onmiddellijk het dilemma. Ik schrok, zweeg en besefte op dat moment dat rust in mijn hart me meer waard is dan mooi wonen en begreep zijn advies.
Niels en ik woonden in Zuid-Frankrijk en hadden een tweede relatie en zijn tot mijn groot verdriet niet meer samen, maar we kunnen heel goed met elkaar bellen. Hij blijft mijn soulmate, en als ik ergens over in zit, kan ik nog altijd bij hem terecht. Hij begrijpt mij en kent mij als geen ander. Ik ben een kleine twee jaar geleden verhuisd en in Antwerpen gaan wonen omdat ik merkte dat Niels regelmatig in de war was en ik meende dat in geval de symptomen van dementie erger zouden worden, het beter was teneinde dichter bij zijn kinderen te zijn. Nu woon ik hier alleen, ik ben hier geboren en getogen maar al vijftig jaar weg.
Ik zit op mijn kanapé tussen de zonnestralen en bijt op mijn lippen. Dat Niels het over ‘verkopen’ had, brengt me in de war. Ik voel me thuis in mijn woonkamer in het goud, maar nog niet in mijn nieuwe sociaal leven. Mijn rechtervoet beweegt ongedurig op en neer terwijl ik naar de foto’s van mijn kinderen en kleinkinderen kijk en besef dat ik ze hier niet meer zie dan toen ik in Frankrijk woonde. Uiteraard hebben ze hun eigen leven. Een tram passeert en Rex, mijn hond, komt aan mijn voeten liggen. Dat doet me terugdenken aan mijn wandelingen in Frankrijk met een groep van wel twintig vriendinnen en vijftien honden. Mijn vingers trekken door mijn haar, moet ik verkopen? Terwijl ik naar het balkon in barokstijl tegenover mij staar, denk ik terug aan onze tijd in Nice en hoe fijn dat Niels en ik het vonden om over de Place Messena te lopen. Dan maakt het idee om terug naar Zuid-Frankrijk te gaan, me blij. Terug naar huis, naar mijn onbezorgde leven en toch, als ik aan verhuizen denk, valt de moed me in de schoenen. Ik verlang naar een ‘tas’ koffie en loop naar de vitrinekast om een ‘tas’ te pakken. ‘Tasse’ is Frans, ik denk in het Frans en begin te huilen. Heimwee. Dan draai ik me om en glimlach als ik naar mijn gouden woonkamer kijk
-
6 Replies
-
Hoi Christiane, dankjewel voor je tekst, wat kan heimwee toch vreselijk diep je ziel raken!
Complimenten voor het kleinschrijven, en je schrijfspurt in het algemeen! Deze oefening is ontzettend goed gelukt. Mijn feedback vind je via deze link: https://www.loom.com/share/85ead7bac5c44fe5ae20de12a128117d
Let op je lange zinnen, die zet je regelmatig in, daar is niet per se iets mis mee, maar het maakt het geheel lastiger lezen.
Tot in de les, en een heel fijne dag!
Brenda
—
Zonnestralen op het negentiende-eeuws paleis, dat net uit de steigers komt en helder van kleur is met balkons in barokstijl, waarop ik vanuit mijn appartement in Antwerpen kijk, weerkaatsen op de okergeel kleurige muren binnen in mijn appartement. Het lijkt alsof de zon bij mij binnen schijnt. Ik had het okergeel bewust gekozen toen ik daar twee jaar geleden ging wonen en angstig verwachtte dat ik daar op een gegeven moment alleen zou komen te wonen. In dat geval wilde ik een gouden warme kleur om me heen hebben.
‘Verkopen,’ zei Niels eergisteren in ons telefoongesprek waarin ik hem uitlegde dat de mede-eigenaren van mijn gebouw heel anders dachten dan ik betreft de algemene delen van ons gebouw. Niels zag onmiddellijk het dilemma. Ik schrok, zweeg en besefte op dat moment dat rust in mijn hart me meer waard is dan mooi wonen en begreep zijn advies.
Niels en ik woonden in Zuid-Frankrijk en hadden een tweede relatie en zijn tot mijn groot verdriet niet meer samen, maar we kunnen heel goed met elkaar bellen. Hij blijft mijn soulmate, en als ik ergens over in zit, kan ik nog altijd bij hem terecht. Hij begrijpt mij en kent mij als geen ander. Ik ben een kleine twee jaar geleden verhuisd en in Antwerpen gaan wonen omdat ik merkte dat Niels regelmatig in de war was en ik meende dat in geval de symptomen van dementie erger zouden worden, het beter was teneinde dichter bij zijn kinderen te zijn. Ik ben IN DEZE STAD geboren en getogen, maar al vijftig jaar weg.
Ik zit op mijn kanapé tussen de zonnestralen en bijt op mijn lippen. Dat Niels het over ‘verkopen’ had, brengt me in de war. Ik voel me thuis in mijn woonkamer in het goud, maar nog niet in mijn nieuwe sociaal leven. Mijn voet beweegt ongedurig op en neer terwijl ik naar de foto’s van mijn kinderen en kleinkinderen kijk en besef dat ik ze hier niet VAKER zie dan toen ik in Frankrijk woonde. Een tram passeert en Rex, mijn hond, komt aan mijn voeten liggen. Dat doet me terugdenken aan mijn wandelingen in Frankrijk met een groep van wel twintig vriendinnen en vijftien honden. IK GA MET MIJN HANDEN DOOR mijn haar, moet ik verkopen? Terwijl ik naar het balkon in barokstijl tegenover mij staar, denk ik terug aan onze tijd in Nice en hoe fijn dat Niels en ik het vonden om over de Place Messena te lopen. Dan maakt het idee om terug naar Zuid-Frankrijk te gaan, me blij. Terug naar huis, naar mijn onbezorgde leven en toch, als ik aan verhuizen denk, valt de moed me in de schoenen. Ik verlang naar een tas koffie en loop naar de vitrinekast om een tas te pakken. Tasse is Frans, ik denk in het Frans en begin te huilen. Heimwee. Dan draai ik me om en glimlach als ik naar mijn gouden woonkamer kijk.
-
Hallo Christiane,
Een wezenlijk probleem snijd je aan in deze tekst, ernstig en moeilijk. De twijfel hierover heb je goed beschreven, alsook de relatie met Niels.
Het valt me op dat je vaak lange zinnen gebruikt. Bijv. de eerste lange zin, ik zou die in stukken hakken. Het vergt best veel van de lezer om met zo’n lange zin te beginnen.
Ik merk ook enige verwarring over wie waar nu woont en met wiens kinderen.
En wat het eind betreft, ik zou verwachten dat je met een tasse in de hand je gouden woning vervloekt, overmand door heimwee, terwijl jij het wil vergoelijken.
tot de volgende keer, groet, Door
-
Lieve Christiane,
Mooi klein geschreven, met details over je apartement en je uitzicht, je hond, de fotootjes etc. Ook lichaamstaal gebruik je op een natuurlijke manier en zou ik best nog meer willen zien. Je geeft je persoonlijkheid en je twijfel, je gemengde gevoelens goed weer in de gedachten en herinneringen. Ook krijg ik het idee dat je veel dingen ‘goed wil praten’ hoewel ik een bittere ondertoon voel. Knap gedaan.
Persoonlijk vind ik het juist wel mooi, die lange zinnen. Ze zijn goed geschreven en te volgen. Je hebt zo echt een eigen, typerende stijl van schrijven en ik zou je aanmoedigen die vast te houden <3
Een aantal specifieke dingen die me opvielen:
– “weerkaatsen op de okergeel kleurige muren binnen in mijn appartement”: Ondanks dat je schrijft ‘binnen mijn appartement’ begreep ik in eerste instantie dat het paleis aan de overkant okergele muren had en dat de zon binnen je appartement scheen. Ik denk dat als je ‘wanden’ gebruikt in plaats van ‘muren’ dat het al meer klinkt als binnenshuis. Of je kan er gewoon van maken ‘weerkaatsen op mijn okergele wanden’.
– “toen ik daar twee jaar geleden ging wonen”: Hier zou ik van maken ‘toen Niels en ik daar twee jaar geleden gingen wonen, om verwarring te verkomen. Dan komt hij even later ook niet zo plompverloren het verhaal binnenvallen.
– “angstig verwachtte dat ik daar op een gegeven moment alleen zou komen te wonen”: Wat een spannend gegeven en maakt me nieuwsgierig om uit te vinden waarom je dit zo voelde. Het blijkt niet echt uit dit stuk tekst, maar ik hoop dat je het later in je boek uit de doeken doet 🙂
– “waarin ik hem uitlegde dat de mede-eigenaren van mijn gebouw heel anders dachten dan ik betreft de algemene delen van ons gebouw”: Een wat vage zin. Zou je hier feller, specifieker kunnen zijn? Beschrijf een ruzie of een voorbeeld aan Niels, eventueel in een dialoog, dat maakt het wat interessanter en actiever voor de lezer 😉
– “We zaten duidelijk op een andere golflengte”: Hm, dat is mij niet echt duidelijk. Hij zegt ‘verkopen’ en jij wil blijven? Maar nog geen twee regels verder ben je het met hem eens…?
– “Niels zag onmiddellijk het dilemma”: En dit gaat me ook wat snel. Kun je beschrijven wat het dilemma dan is, om de lezer te helpen?
– “Niels en ik woonden in Zuid-Frankrijk”: Hier zou ik toevoegen ‘Voordat we naar Antwerpen verhuisden, woonden Niels en ik in…’
– “en hadden een tweede relatie”: Is dit relevant? Zo niet, zou ik het weglaten hier, om afleidende vragen bij de lezer te voorkomen.
– “Ik ben een kleine twee jaar geleden verhuisd”: Weer dat ‘ik ben verhuisd’. Niels was er toen nog bij toch? In dat geval, maak ervan ‘wij zijn verhuisd’.
– “dementie erger zouden worden”: Zijn die erger geworden? En zo ja, merk je daar wat van wanneer je hem belt? Vertrouw je dat hij je kent als geen ander? Accepteer je zijn advies daardoor gemakkelijker of juist niet? Ik ben als lezer heel nieuwsgierig wat dit allemaal met je doet/gedaan heeft. Mag je best meer over schrijven 🙂
– “…hier alleen, ik ben hier geboren”: Ik zou een nieuwe zin beginnen. ‘..hier alleen. Ik ben in welliswaar Antwerpen geboren en getogen, maar heb ook vijftig jaar elders gewoond.’ Ofzoiets…
– “mijn woonkamer in het goud”: Of nog sterker ‘in mijn gouden woonkamer’
– “mijn kinderen en kleinkinderen”: Waar wonen die dan? Ook in (de buurt van) Antwerpen?
– “Dat doet me terugdenken aan”: Het feit dat je hond aan je voeten gaat liggen doet je denken aan die vakantie met vele vriendinnen en honden? Waar komt dat vandaan? Gebeurt dat elke keer wanneer Rex aan je voeten komt liggen? Of is het omdat je over je sociale leven nadenkt? Je heimwee naar Frankrijk? Het lijkt mij relevanter om een herinnering aan te halen over iets dat in het moment past. Een moment met een kleinkind, dat je net op de foto hebt gezien? Of misschien heb je ook een foto van die hele groep vriendinnen en zijn je gedachten daar nog bij?
– “barokstijl tegenover mij staar, denk ik terug aan onze tijd in Nice”: Deze link vind ik prachtig en logisch <3
– “Terug naar huis”: Sterk, zoveel gevoel, met zo weinig woorden.
– “huilen…. draai ik me om en glimlach”: Mooi weergeven, die tegenstrijdige gevoelens samengevat in de laatste paar zinnen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Dankjewel,
Babs
-
Ik ben jaloers op de mooie zinnen die je maakt Brigitte. Maar hoe mooi ze ook zijn, af en toe moet ik een zin twee keer lezen om hem te begrijpen. Is dat ook wat je wilt? Als je literatuur voor ogen hebt is dan is het natuurlijk helemaal goed. Wil je gemakkelijk leesbaar zijn, zou ik ze doormidden halen.
Het lijkt alsof de zon bij mij binnen schijnt. Ik had het okergeel bewust gekozen toen ik daar twee jaar geleden ging wonen // Dit is echt prachtig verwoord.
angstig verwachtte dat ik daar op een gegeven moment alleen zou komen te wonen // Uit de rest begrijp ik dat je alleen bent teruggegaan. Waarom verwachten en niet aangenomen dat je er alleen gaat wonen?
We zaten duidelijk op een andere golflengte. // Zij en ik zaten
hadden een tweede relatie en zijn tot mijn groot verdriet niet meer samen, // dit begrijp ik niet
Ik ben een kleine twee jaar geleden verhuisd en in Antwerpen gaan wonen // Ik of wij? Heb je hem daar achtergelaten?
Nu woon ik hier alleen /in Antwerpen/
en toch, als ik aan verhuizen denk, valt de moed me in de schoenen. // Prachtig
Ik hoop dat je er iets mee kunt. Lieve groet Gerda
-
Hoi Christiane,
Ik vind het klein schrijven goed gelukt. De afwisseling van de setting, gedachten / herinneringen en je lichaamstaal die je mooi opvoert.
Wat een prachtige lange zinnen maak je. Ondanks de lengte zijn ze toch helder. Misschien dat het voor de leesbaarheid fijner is om ze korter te schrijven, aan de andere kant is dit misschien ook juist jouw schrijfstijl. Dus ik denk dat je zelf mag voelen of je het zo wil houden. Ik kon het in ieder geval wel goed volgen.
Nog een paar opmerkingen:
Bij het woord ‘hier’ dacht ik eerst dat het over je appartement gaat, maar toen ik de zin verder las, dacht ik dat het misschien toch de stad of regio zou zijn. Wellicht kun je ‘hier’ vervangen.
Het stuk wie waar woont vond ik wat lastig te volgen, ik was daar even in verwarring.
Het einde maakt mij nieuwsgierig naar wat je uiteindelijk hebt gedaan. Dus goed open gehouden.
Lieve groet, Nicole
-
Dag Christiane,
<font color=”rgba(0, 0, 0, 0)” face=”inherit”> de twijfel, teleurstelling en heimwee zijn goed invoelbaar zoals je het beschrijft in het </font>moment<font color=”rgba(0, 0, 0, 0)” face=”inherit”> dat jij je in jouw door zonnestralen weerkaatste gouden woonkamer bevindt. (mooi hoor)
In de 2e alinea raak ik je kwijt als je schrijft dat Niels het dilemma ziet en jij zijn advies begreep. Je bent ernaar toe verhuisd en woont er nu alleen waar woont Niels dan? Ik zie dat anderen deze vraag ook hebben.</font>Lange zinnen horen wellicht bij jouw schrijfstijl en dit maakt ook wie jij bent als schrijfster. Zolang ik je kan volgen is dat helemaal prima. Als de zin door het woordje ‘en’ verbonden is vind ik dat wel weer lastiger lezen.
Bijvoorbeeld: Niel EN ik woonden (…) EN hadden een (…) EN zijn tot mijn groot verdriet (…)
hopelijk kun je er iets mee,
met groet van Sylvia
Log in to reply.