Dag Christiane,

<font color=”rgba(0, 0, 0, 0)” face=”inherit”> de twijfel, teleurstelling en heimwee zijn goed invoelbaar zoals je het beschrijft in het </font>moment<font color=”rgba(0, 0, 0, 0)” face=”inherit”> dat jij je in jouw door zonnestralen weerkaatste gouden woonkamer bevindt. (mooi hoor)
In de 2e alinea raak ik je kwijt als je schrijft dat Niels het dilemma ziet en jij zijn advies begreep. Je bent ernaar toe verhuisd en woont er nu alleen waar woont Niels dan? Ik zie dat anderen deze vraag ook hebben.</font>

Lange zinnen horen wellicht bij jouw schrijfstijl en dit maakt ook wie jij bent als schrijfster. Zolang ik je kan volgen is dat helemaal prima. Als de zin door het woordje ‘en’ verbonden is vind ik dat wel weer lastiger lezen.

Bijvoorbeeld: Niel EN ik woonden (…) EN hadden een (…) EN zijn tot mijn groot verdriet (…)

hopelijk kun je er iets mee,

met groet van Sylvia