Hallo Brigit, dankjewel voor je tekst, dat ten eerste! Ben heel benieuwd hoe je het vond om te kleinschrijven (bij deze een nieuw werkwoord)!

Alles zit erin, herinneringen, omschrijving LLL (heel mooi gedaan, dat benauwde kamertje) en acties. Ik mis op sommige punten nog wat lichaamstaal omdat die in de acties verwerkt waren. Kijk hiervoor nog eens af bij Van Dis en laat het je inspireren.

Je openingszin is scherp, de zin erna zou ik omschrijven, bijvoorbeeld zo:

Alsof er iets walgelijks voor mij op het bureau ligt. Een projectplan om te lezen, maar mijn ogen en hoofd willen niet meer.

In de video hoor je mijn verdere feedback. Tot bij de volgende les Brigit!

https://www.loom.com/share/61e75afcfeaa48cdb209f8f4325d586d?sid=ef729419-ba85-4888-b8a8-d82f09c3be34

—

Re-integreren

Alsof er iets walgelijks voor mij op het bureau ligt. Een projectplan om te lezen, maar mijn ogen en hoofd willen niet meer. Nog een uur en dan zit mijn eerste re-integratie week erop. Met mijn rechterhand masseer ik mijn rechterslaap. Mijn rechteroog knijpt af en toe dicht terwijl ik met links doorga met lezen.

Ik kijk rond in het kantoor. Het is hier zo klein, dat de deur achter mij alleen open kan als de bureaustoel volledig onder het bureau staat. Ze hadden me een plek in de kantoortuin aangewezen, maar dat kan ik nog niet aan. De TL buizen, het gepraat, mensen die rondlopen, ik had me niet gerealiseerd dat er zoveel prikkels op kantoor zijn.

Ik zet mijn ellenbogen op het bureau en laat mijn gezicht in mijn handen rusten voor ik verder lees. Waar was ik gebleven? Eerder vandaag was ik aan het begin van het projectplan begonnen. Ik ben halverwege pagina twee, maar heb ik dit stuk woensdag niet al gelezen?

Het gepiep van de wekker van mijn telefoon haalt me uit mijn gedachten. Ik druk op de knop ‘uitzetten’ en zoek naar de mindfulness app. Terwijl ik oortjes in doe, kies ik een vijftien minuten durende bodyscan. Voorzichtig kijk ik door het raam van mij. Ik zie mijn nieuwe collega’s op hun computer werken of aan de telefoon zitten. Ik heb hun namen ergens opgeschreven. Hopelijk lukt het volgende week om echt kennis te maken. Nu zijn die praatjes nog te veel. Wat zullen ze wel niet denken als ze me hier steeds met mijn ogen dicht zien zitten? Ik draai de stoel naar het raam, druk op de play knop en sluit mijn ogen. Het gaat, steeds twintig minuten geconcentreerd werken en dan pauze. Houd ik mezelf voor.

De zachte stem van de app vraagt me rustig te ademen. Als ik mijn aandacht naar mijn voeten moet brengen, verzet ik ze automatisch zodat ze steviger op de grond staan. De drie keer drie uur werken zit er bijna op. Volgende week drie keer vier. Het moet gewoon lukken. Mijn gedachten dwalen verder af naar de gesprekken met de bedrijfsarts. Als hij zegt dat ik dit moet kunnen dan zal dat wel toch? Hij zal het wel weten.

‘Verplaats nu je aandacht naar je heupen. En laat je volgende inademing helemaal tot in je bekken komen.’ Mijn ademhaling haalt niet eens mijn middenrif, zo gespannen ben ik. Ik begin weer mijn voorhoofd en ogen te masseren. Af en toe lukt het om bij de instructies te blijven voordat mijn aandacht weer afdwaalt. Meestal lijken mijn ogen en hoofd iets minder gespannen na de oefening. Aan het gevoel dat ik op zee dein ben ik zo gewend dat het me niet eens meer opvalt. Ik leg de oortjes weg, zet de wekker op mijn telefoon op twintig minuten en met nieuwe moed begin ik met twee ogen te lezen.